بيماري شريان هاي محيطي

اين بيماري ها تظاهري از اترواسكلروز سيستميك است ومعمولا حدود ۱۲% از افراد بزرگسال را درگير مي كنندوشايع ترين تظاهر آن لنگيدن متناوب ( عدم توانايي تداوم در راه رفتن ) مي باشد و شايع ترين علت بيماري مسدود كننده شريان هاي محيطي نيز همين اترواسكلروز است .

يك پلاك پايداراترواسكلروتيك به خوبي تحمل مي شود اما ، ناپايدار شدن پلاك ( كه سبب پارگي آن وفعال شدن سيستم انعقادي مي گردد ) ، ميتواند اندام يا زندگي بيمار را به خطر بياندازد.

دردرگيري اندام ها به نكات زير دقت كنيد :

۱ ) خونرساني نا كافي به عضو هدف دربيشتر موارد باعث درد مي شود . دراندام تحتاني(پا) معمولادرد دريك گروه عضلاني درپايين شريان گرفتار احساس مي شود. اين درد در هنگام فعاليت ايجاد ، ودرهنگام استراحت برطرف مي شود. (به عنوان مثال درد ساق پا نشان دهنده درگيري شريان ها درناحيه ران ودرد درباسن نشان دهنده مشكلات انسدادي شريان ها درمنطقه لگن فرد مي باشد)

۲ ) درد درهنگام استراحت نشان دهنده بيماري انسدادي شديد است . اين نوع درد ثابت است و در پا حس مي شود (نه در گروه هاي عضلاني مختلف).
محل شاخص اين نوع درد ، محل اتصال استخوان هاي كف پايي به قاعده انگشتان پا است (با آويزان كردن پا اين نوع درد برطرف مي شود .)

ممكن است بيمار براي افزودن فشار هيدرواستاتيك (براي راندن خون به جلو) ، در حال نشسته ويا در حال كه پاي وي از تخت آويزان است ،بخوابد.

در معاينات بيمار نبض ها و فشار خون بسيار مهم هستند.و همچنين شاخص مچ پا – بازو (ABI) به صورت نسبت فشار خون سيستولي مچ پا
به بيشترين فشار خون سيستولي بازو محاسبه مي شود:

۱ ) ABI برابر يا بيشتر از ۱ طبيعي است .

۲) در بيماران مبتلا به درد درهنگام استراحت و گانگرن ، ABI كمتراز۳/۰ است.

نكته : در بيماراني كه دچار عروق به شدت كلسيفيه هستند اين آزمون كمتر قابل اعتماد است .

دقيق ترين روش براي تشخيص بيماري شرياني محيطي، ABI است

ABI كمتر از ۹/۰ براي PAD تشخيصي محسوب مي شود.

ارتباط بين PAD و سيگار كشيدن بيشتر از ارتباط بين سيگار كشيدن و بيماري عروق كرونر قلب است .

در ديابت PAD شديد تر است در اين حالت درگيري اوليه عروق بزرگ با بيماري شديد عروق ريز همراه است .

آمبولي در محل سه شاخه شدن شريان پوپليته ، مي تواند باعث از بين رفتن نبض هاي پا بشود.

# علائم مربوط به ايسكمي (نرسيدن خون كافي ) تهديد كننده اندام :

۱ ) درد در هنگام استراحت : درد هنگام استراحت ثابت است و اغلب در پنجه پا وبر روي مفاصل بين استخوان هاي كف پايي با قاعده ي

انگشتان ، احساس مي شود.اين درد در هنگام شب تشديد مي شود و براي بر طرف شدن درد بيمار ناگزير پاي خود را آويزان مي كند .

( ممكن است بيمار بگويد كه برروي صندلي و يا در حاليكه پاي او ازتخت آويزان است ، مي خوابد ). اين نوع درد ، شديد و سركش است و ممكن است حتي به مواد مخدر نيز پاسخ ندهد.

۲ ) زخمي شدن : زخمهايي كه به علت كاهش شديد جريان خون ايجاد مي شوند غالبا” انگشتان رادرگير مي كنند . گاهي نيز زخم در پشت پا ايجاد مي شود .

۳ ) گانگرن (سياه شدن ): گانگرن نيز ابتدا انگشتان راگرفتار مي كنند.

زخم واریسی

زخم واریس یک زخم سطحی روی پوست است و زمانی که سیاهرگ نمی‌تواند خون را به عقب و به سمت قلب بازگرداند ایجاد می‌شود. زخم‌های واریس غالباً نشانه ابتلا به بیماری واریس وریدی در مراحل پیشرفته است. زخم‌های واریسی می‌توانند یک مشکل طولانی مدت برای مبتلایان باشند اما می‌توان آن‌ها را با روش‌های درمانی مناسب به سرعت درمان کرد. با درمان رگ واریسی می‌توان از ایجاد زخم‌های واریسی پیشگیری کرد. این زخم‌ها معمولاً در اطراف قسمت پایین پا، بالای مچ پا و زیر ماهیچه ساق پا شکل می‌گیرند.

زخم‌های واریسی غالباً ظاهر و علائم ناخوشایندی دارند. این زخم‌ها در مراحل پیشرفته بیماری واریس ایجاد شده و باید به وسیله یک متخصص واریس تحت درمان قرار گیرند. گزینه‌های درمانی موجود برای ریشه‌کن کردن این زخم‌ها بسیار مؤثر هستند. در صورت داشتن هر گونه سؤال در خصوص زخم واریس و جهت تعیین وقت قبلی در کلینیک زخم می‌توانید با شماره‌ ۵۲۴۸۰۲۴-۰۹۱۲ تماس حاصل فرمایید.

چگونه واریس موجب ایجاد زخم می‌شود؟

سیاهرگ‌ها در پا لوله‌هایی هستند که خون را از سمت پا به سمت قلب حمل می‌کنند. این سیاهرگ‌ها یک دریچه یک طرفه دارند که فقط اجازه می‌دهند که خون به سمت بالا حرکت کند و از بازگشت خون به سمت پایین جلوگیری می‌کند. در برخی از افراد، این دریچه‌ها به درستی کار نمی‌کنند یا به علت ترومبوز (لختگی خون) در سیاهرگ آسیب دیده‌اند. اگر این دریچه‌ها آسیب ببینند، خون در مسیر اشتباه در رگ جریان می‌یابد که در نتیجه در هنگام ایستادن فشار زیادی را به رگ وارد می‌کند. این فشار زیاد غیرعادی باعث آسیب‌دیدگی پوست و ایجاد زخم می‌شود. زخم‌های واریسی معمولاً در زنان بیش از مردان دیده می‌شود. بیشتر افراد مبتلا به این بیماری در سنین بین ۵۰ تا ۷۰ سالگی قرار دارند. زخم‌های واریسی معمولاً در قسمت پایین پا دیده می‌شوند.

دلایل ایجاد زخم‌های واریسی
اگر پس از آسیب‌دیدگی‌های جزئی در پا مشکلی در گردش خون در رگ‌های پا ایجاد شود، زخم وریدی پا ممکن است به وجود آیند. در صورت بروز این مشکل، فشار داخل سیاهرگ افزایش می‌یابد. این فشار بالای مداوم می‌تواند به مرور عروق کوچک خونی در پوست را دچار آسیب کرده و آن‌ها را شکننده کند. در نتیجه، پوست شما به راحتی شکسته و پس از ضربه یا کشش، این زخم‌ها ایجاد می‌شوند.

علائم
علائم اولیه زخم‌های واریسی عبارتند از:

تورم، سنگینی و گرفتگی پا
پوست سفت و سخت شده به رنگ قهوه‌ای، بنفش یا قرمز تیره (این نشانه تجمع خون است)
احساس خارش و گزگز

علائم و نشانه‌های زخم‌های واریسی عبارتند از:

زخم‌های سطحی قرمز رنگ که در برخی موارد با بافت‌های زرد رنگ پوشیده شده‌اند.
مرز و شکل زخم‌ها غیریکنواخت است.
پوست اطراف ممکن است درخشان، سفت و گرم شده و تغییر رنگ یابد.
درد و سنگینی پا
اگر زخم عفونی شود، ممکن است بد بو شده و چرک از آن تخلیه شود.

در صورتی که زخم واریس شما عفونی شده، علائم زیر را مشاهده خواهید کرد:

درد تشدید شونده
تخلیه مواد سبزرنگ و ناخوشایند از محل زخم
قرمزی و تورم پوست اطراف زخم
بالا رفتن دمای بدن (تب)

چه کسانی در معرض خطر قرار دارند؟

برخی از عواملی که احتمال ابتلا به زخم‌های واریسی را افزایش می‌دهند عبارتند از:

چاقی یا اضافه وزن: چاقی یا اضافه وزن احتمال افزایش فشار بر عروق پا را افزایش می‌دهند.
اگر شما در راه رفتن دچار مشکل هستید: این می‌تواند باعث ضعف عضلات ساق پای شما شده که بر گردش خون در عروق پا تأثیر می‌گذارد
ترومبوز (لخته شدن خون) در عروق عمیق قبلی: لخته‌های خون که در پا شکل می‌گیرند ممکن است باعث آسیب‌دیدگی دریچه‌ها در عروق شوند.
افزایش سن
تشخیص
متخصص واریس از شما در مورد علائم همراه با زخم‌های واریسی ایجاد شده در پاها سؤالاتی می‌پرسد. آنها تلاش می‌کنند با این سؤالات بیماری‌های زمینه‌ای یا آسیب‌دیدگی‌های قبلی که باعث ایجاد زخم‌های واریسی شده‌اند مانند آنچه در زیر به آنها اشاره شده است را مشخص کنند:

دیابت
ترومبوز وریدی عمیق
جراحت یا عمل جراحی در پای مبتلا
سابقه ابتلا به زخم‌های واریسی
پزشک ممکن است دستور انجام آزمایش‌هایی مانند اولتراسوند داپلر، بیوپسی پوست و پج تست را برای تأیید تشخیص بدهد.

درمان
تمیز کردن و پانسمان کردن زخم‌ها

اولین گام، برداشتن بافت‌های باقی مانده و مرده زخم و پانسمان مناسب زخم است. با این کار شرایط مناسب برای بهبودی زخم فراهم می‌شود. یک پانسمان ساده غیر چسبنده برای این کار کافی است. این پانسمان معمولاً هفته‌ای یک مرتبه تعویض می‌شود. بسیاری از مردم خودشان می‌توانند تحت نظارت متخصص زخم را تمیز کرده و پانسمان آن را تعویض نمایند.

بالا نگه داشتن پا

هر چه پا را بالاتر نگه دارید، فشار کمتری بر عروق آن وارد می‌شود. اگر پا بالاتر از سطح قلب قرار گیرد، فشار درون عروق پا در سطح طبیعی قرار می‌گیرد. در هر زمانی که می‌توانید پاهای خود را بالا نگه دارید، برای این کار می‌توانید یک بالش زیر پای خود قرار دهید. قسمت انتهایی تخت خود را بالا ببرید (حدود ۱۰ سانتی‌متر) تا پاهای شما بالاتر از سطح قلب شما قرار گیرند. هدف این است که از نیروی جاذبه برای گردش خون در جهت صحیح به سمت قلب کمک بگیرید. با این کار تورم پاها و فشار وارد بر عروق خونی در پاها و در زخم‌های واریسی کاهش یابد.

درمان بافت مبتلا به عفونت

تا زمانی که زخم‌ها عفونی نشده باشند نیازی به مصرف آنتی‌بیوتیک نیست. این زمانی است که زخم‌ها دردناک‌تر شده و پوست اطراف آنها قرمز، گرم و متورم می‌شود.

باندهای فشاری یا جوراب‌های واریس

برای کم کردن فشار وارده بر رگ‌های پا در زمانی که می‌ایستید، ممکن است لازم باشد که از جوراب‌های مخصوص واریس یا باندهای های فشاری استفاده کنید. چندین لایه بانداژ برای کنترل فشار داخل عروق لازم است. زمانی که زخم‌ها بهبود یافتند، باید استفاده از جوراب‌های مخصوص واریس را ادامه دهید تا از بروز دوباره زخم‌های واریسی پیشگیری شود. جوراب‌های مخصوص واریس باید دقیقاً متناسب با پاهای شما باشند.

روش‌های جراحی برای درمان زخم‌های واریسی

زمانی که روش‌های درمانی متداول برای درمان زخم‌های واریسی مؤثر واقع نمی‌شوند باید روش‌های جراحی مورد ملاحظه قرار گیرند به خصوص اگر زخم‌ها بسیار دردناک و بزرگ شده باشند. نخست محل واریس و سیستم عروقی باید مورد ارزیابی قرار گیرد، عفونت‌ها برطرف شوند و بیماری‌های زمینه‌ای مانند دیابت یا ترومبوفیلی (تمایل به لخته شدن خون) کنترل شوند. به کمک روش‌های جراحی می‌توان برگشت وریدی را کاهش داد، فرایند بهبودی را تسریع کرد و از عود دوباره زخم‌های واریسی پیشگیری کرد. گزینه‌های جراحی برای درمان نارسایی وریدی شامل ابلیشن سیاهرگ صافن، قطع ورید با جراحی آندوسکوپی رگ و برداشتن رگ‌های آسیب‌دیده با عمل جراحی واریس، عمل برداشتن ورید، اسکلروتراپی و لیزر درمانی هستند.

درمان زخم‌های واریسی چه مدت طول می‌کشد؟
سال‌های زیادی طول می‌کشد تا بیماری واریس باعث ایجاد زخم‌های واریسی شود بنابراین طبیعی است که درمان زخم‌های واریسی هم زمان زیادی لازم داشته باشند. با این که بیشتر زخم‌های واریسی ظرف مدت ۳ تا ۴ ماه بهبود می‌یابند اما ممکن است بخشی از آنها زمان بیشتری برای بهبودی لازم داشته باشند. حتی در زخم‌های مقاوم هم در نهایت، درمان موفقیت‌آمیز خواهد بود.

پیشگیری
بهبودی و التیام زخم‌های واریسی به معنی پایان یافتن مشکلات نیست. با این که ظاهر پوست سالم به نظر می‌رسد ولی هنوز بیماری‌های زمینه‌ای باقی مانده‌اند و باید اقدامات احتیاطی برای پیشگیری از بروز دوباره زخم‌های واریسی انجام شود که برخی از آنها عبارتند از:

در تمام طول روز از جوراب‌های مخصوص واریس استفاده کنید. (یا در موارد شدیدتر از بانداژ استفاده کنید)
هر موقع که می‌توانید پاهای خود را بالا نگه دارید.
از کرم‌های مرطوب‌کننده پوست استفاده کنید تا پوست شما خشک نشود.
وزن خود را کاهش داده، میوه‌های تازه مصرف کنید، ورزش کرده و استعمال دخانیات را متوقف کنید تا زخم‌های واریسی شما التیام یافته و سلامت عمومی بدن شما نیز بهبود یابد.
ساق پا و پاهای خود را به طور مرتب معاینه کنید. به پوست زخم‌ها یا تغییرات رنگ پوست توجه کنید.
در هنگام نشستن، انگشتان پای خود را حرکت دهید، پاهای خود را بالا و پایین برده و مرتب پیاده‌روی کنید.
از چهارزانو نشستن اجتناب کنید.
اولتراسوند عروقی انجام داده و با جراح عروق در مورد لزوم انجام عمل‌های جراحی مشورت کنید.
اگر شما ملزم به ایستادن‌های طولانی مدت هستید، سعی کنید وضعیت خود را مرتباً تغییر دهید.

منبع

زخم بستر یا زخم فشاری که ناشی از زخم پوست و بافت هایی زیرین پوست بر اثر فشار طولانی مدت به بافت پوست ایجاد می شود. زخم بستر بیشتر در نقاطی از بدن ایجاد می شود که مفاصل زیر بافت پوستی قرار گرفته باشند مانند پاشنه پا، مچ پا، لگن ایجاد می شود.

اغلب افرادی دچار زخم بستر می شوند که به دلیل بیماری و ناتوانی به تنهایی قادر به تحرک و جابجایی نیستند و زمان زیادی را در تخت خواب،  صندلی و ویلچر به سر می برند. برخی از زخم ها با توجه و مراقبت بهبود پیدا می کنند و بسیاری نیز هرگز بهبود نمی یابند.

در مورد سالمندان زخم بستر بسیار حائز اهمیت است زیرا سالمندانی که وابسته به تخت هستند اغلب برای مدت زمان طولانی تری و گاها تا اخر عمر غیر فعال هستند و سوی دیگر سرعت بهبود بافت های تخریب شده در این افراد کمتر است. از این رو پرستار سالمند نقش موثری در پیشگیری و درمان زخم های فشاری در دوران سالمندی دارند.

علائم زخم های فشاری:

نشانه های هشداردهنده برای زخم بستر عبارتند از :

• تغییرات غیر طبیعی در رنگ و بافت پوست
• تورم
• خروج چرک
• افزایش حساسیت یک نقطه خاص از پوست
• احساس سرما در نقطه خاص از پوست

سطح آسیب دیدگی در زخم بستر از قرمزی سطحی پوست تا آسیب بافت استخوانی متغییر است.

برای سالمندانی که روی تخت پیوسته دراز کشیده اند نقاطی که بیشتر دچار زخم فشاری می شوند شامل پشت و سرشانه، لگن، انتهای کمر، استخوان ران، پاشنه پا، مچ پا و زانو می باشد.

زخم بستر بر اساس علائم به چهار سطح تقسیم بندی می شود:

سطح  اول: در این مرحله پوست در زمان لمس گرم تر از سایر نواحی است و قرمز و تیره تر است و گاهی ممکن است رنگ تیره تری مانند آبی یا بنفش نیز داشته باشد.  در این مرحله سالمند از احساسی شبیه سوختن و خارش شکایت می کند.

سطح دوم: در این مرحله پوست در نقاطی ممکن است دچار زخم، خراش و یا تاول شود. سالمند در این مرحله از درد شکایت زیادی دارد و حتی ممکن است رنگ اطراف زخم تغییر پیدا کند.

سطح سوم: در این سطح زخم تا حدی دچار خراشیدگی عمیق می شود و بافت زیر پوست نمایان می شود. احتمال عفونی شدن در این مرحله افزایش پیدا می کند.

سطح چهارم:  در این مرحله کاملا عضلات و تاندونها و استخوان مشخص است و زخم از بافتهای زیرین گسترش پیدا می کند در حالی که ظاهر پوست سالم به نظر می سد و خطرناکترین درجه در زخم فشاری محسوب می شود.

عواملی که موجب ایجاد زخم بستر می شود:

عدم تحرک: که علت آن می تواند ناتوانی های ناشی از آسیب های نخاعی، جراحی و ... باشد.

بی اختیاری: زمانی که سالمند دچار بی اختیاری باشد، پوست در مواجه با ادرار و مدفوع حساس تر شده و در معرض آسیب بیشتری قرار دارد.

عدم درک حسی: آسیب های نخاعی و اختلالات عصبی و سایر شرایط پزشکی می تواند منجر به بی حسی اندام ها شود. عدم احساس درد و ناراحتی می تواند منجر ایجاد زخم بستر شود.

عدم تغذیه سالم و کم آبی: سالمندان برای حفظ پوستی سالم به مصرف پروتئین، ویتامین، مواد معدنی و ویتامین ها به صورت روزانه نیاز دارند.

بیماری های مرتبط با فشار خون: ابتلا به بیماری هایی مانند فشار خون و دیابت که بر جریان خون موثرند با کاهش جریان خون بافتی می توانند منجر به ایجاد زخم بستر شوند.

مراقبین و پرستاران با استقاده از روش های ساده و تخصصی می توانند از بروز زخم بستر در سالمند جلوگیری کنند.

چند توصیه برای مراقب سالمند در جلوگیری از ایجاد زخم بستر:

• پوست بدن را پیوسته خشک و تمیز نگه دارید. پوست سالمند را با پاک کننده های ملایم تمیز و سپس با پارچه های نرم و تمیز خشک کنید و از تماس پوست به مدت طولانی با ادرار و مدفوع جلوگیری کنید.
• از پوست محافظت کنید: با استفاده از کرم محافظت کننده مانع از رسیدن رطوبت به پوست سالمند شوید.
• مرتب ملحفه تخت و تشک سالمند را تعویض کنید.
• به چروک شدن ملحفه و پارچه لباس سالمند توجه کنید زیرا ممکن است باعث تحت فشار قرار دادن پوست شود.
• روزانه پوست سالمند را بررسی کنید.
• پیوسته به سالمند در تغییر وضعیت کمک کنید: این تغییر وضعیت می تواند از حالت نشسته به ایستاده و از سمتی به سمت دیگر در زمانی که سالمند دراز کشیده است انجام شود.
• در بعضی از نقاط بدن که بیشتر در معرض زخم بستر هستند از بالشتک اضافی استفاده کنید. مثلا استفاده از بالشتک بین پاها، استفاده از تشک و بالش هایی که از کف، ژل، آب یا هوا ساخته شده اند.

عدم مراقبت تخصصی و توجه به نشانه های زخم بستر می تواند عواقب وخیمی برای سالمند به همراه داشته باشد. عفونت و سپسیس و عفونت بافت استخوان از جمله عواقب وخامت زخم بستر است.

زخم بستر فقط محدود به سنین سالمندی نیست اما در این سن به دلیل وجود عوامل زمینه ای شایع تر است و اغلب می توان تمام مراحل را در این گروه سنی مشاهده کرد. پرستار کودک و پرستار سالمند به دلیل آموزش هایی که در این زمینه دیده اند می توانند از بروز زخم بستر جلوگیری کنند و از این طریق باعث کاهش بار مالی و استرس اعضای خانواده شوند. مرکز زندگی برتر با آموزش تخصصی مراقبین و پرستاران خود در این زمینه می تواند خدمات مراقبتی در سطح کلینیکی و پاراکلینیکی از پرستار کودک ، پرستار سالمند و پرستار بیمار را به خانواده ها در منزل ارائه دهد.

منبع

خوب است بدانید سلول‌های پوستی بعد از شکل گرفتن به مرور روی سطح پوست آمده و می‌میرند؛ وقتی سلول‌های مرده روی پوست جمع می‌شوند، پوست شما خشک، ضخیم و زبر به نظر می‌رسد. یادتان باشد هر چه سن بالاتر می‌رود قدرت پوست برای دفع این سلول‌های مرده هم کاهش می‌یابد؛ بنابراین اگر احساس می‌کنید پوست‌تان به لطافت گذشته نیست و دوست دارید کمی رنگ آن روشن شده و دوباره مثل گذشته جوان و شاداب به نظر برسد، می‌توانید از لایه‌برداری استفاده کنید. لایه‌برداری سلول‌های مرده را از روی پوست برمی‌دارد و پوست‌تان شاداب‌تر و جوان‌تر می‌شود.

پیلینگ چیست؟

پیلینگ در لغت به معنای پوست کندن است و در اصطلاح به استفاده از مواد شیمیایی با درجات اسیدی مختلف برای برداشتن و بازسازی بخشی از پوست اطلاق می‌شود. در واقع پیلینگ همان استفاده از لایه‌بردار‌های شیمیایی است. روش‌های پیلینگ شامل دو نوع سطحی و عمیق است که بنا به صلاحدید پزشک انتخاب می‌شود. در روش سطحی مواد مصرف شده در قسمت سطحی پوست نفوذ می‌کنند و در روش عمقی مواد وارد لایه‌های عمیق‌تر پوست می‌شوند.

لایه‌برداری شیمیایی

برای لایه‌برداری روش‌های مختلفی وجود دارد؛ یکی از روش‌هایی که در بهبود وضعیت پوست و جوان‌سازی آن تاثیر دارد، لایه‌برداری شیمیایی است. در لایه‌برداری شیمیایی، از محلولی با یک پایه اسیدی برای جداسازی لایه خارجی و آسیب‌دیده پوست استفاده می‌شود. در این روش، محلول مورد نظر، روی پوست مالیده می‌شود تا با ایجاد یک سوختگی شیمیایی خفیف و کنترل‌شده سلول‌های مرده را از پوست جدا کند. لایه‌برداری شیمیایی علاوه بر تخریب سلول‌های مرده و باز کردن جا برای سلول‌های سالم و جوان، با تحریک لایه‌های زیرین پوست برای تولید کلاژن و الاستین، در طراوت و جوانی پوست نقش اساسی دارد.

انتخاب لایه‌بردار مناسب

از آنجا که پوست صورت بسیار حساس است و واکنش‌های پوستی افراد در برابر کرم‌های لایه‌بردار یکسان نیست، به خانم‌ها توصیه می‌کنیم قبل از استفاده از کرم‌های لایه‌بردار به‌ویژه آن‌ها که غلظت بیشتری دارند با پزشک مشورت کنند. در نظر داشته باشید اگر از لایه‌بردار مناسب پوست‌تان استفاده نکنید، ممکن است دچار عوارض جبران‌ناپذیری شوید. تحریک و التهابات پوستی، خشکی پوست، تشدید رنگدانه‌های پوستی، لک و حساسیت در برابر نور آفتاب، اسکار‌های دائمی، کمرنگی یا پررنگی در نواحی مختلف پوست از جمله عوارضی است که می‌تواند بر اثر استفاده نابجا از لایه‌بردار‌های شیمیایی پدید آمده و شما را به دردسر بیندازد. برای درمان کک‌ومک، اسکار‌ها و کومدون‌های آکنه باید زیر نظر پزشک متخصص از لایه‌بردار‌های غلظت بالا و لایه‌بردار‌هایی که ترکیب فنول دارند، استفاده شود. پس یادتان باشد برای این‌که پوستی شاداب، جوان و سلامت داشته باشید با کمک پزشک از یک لایه‌بردار مناسب استفاده کنید.

از بین‌بردن چین‌های ظریف پوستی

اگر پوست شما دچار آفتاب‌سوختگی سطحی شده یا به تازگی روی پوست‌تان چین‌های ریز و ظریفی افتاده یا این‌که احساس می‌کنید رنگ چهر‌ه‌تان کمی تغییر کرده است، می‌توانید با تایید پزشک متخصص با لایه‌برداری سطحی مشکل خود را حل کنید. ترکیبات اصلی لایه‌بردار‌های سطحی معمولا از دسته هیدروکسی اسید‌ها (آلفا هیدروکسی اسید (AHA) و بتا هیدروکسی اسید (BHA)) با غلظت‌های ۲۰ تا ۷۰ درصد و سایر مواد لایه‌بردار است. هیدروکسی اسید‌ها در جوان‌سازی پوست تاثیر زیاد دارند، زیرا می‌توانند با پوسته‌پوسته کردن پوست‌های چرب و بدون ایجاد التهاب به عمق پوست نفوذ کنند. معروف‌ترین بتا هیدروکسی اسید، اسید سالی سیلیک است که در درمان آکنه کاربرد زیادی دارد. برای رسیدن به پوستی سالم و شاداب و به دست آوردن نتیجه دلخواه باید کمی صبور و با حوصله باشید و در طول ۲ تا ۴ هفته ۴ تا ۵ بار این فرآیند را انجام دهید. توصیه می‌کنیم برای این‌که همیشه پوست سلامت و جوانی داشته باشید، سالی ۴ بار لایه‌برداری سطحی را انجام دهید.

لایه‌برداری مخصوص بدن

اگر پوست بدن‌تان دچار ضایعاتی مانند اسکار آکنه، خطوط پوستی، تغییرات رنگ پوست و تغییرات پوست بر اثر آفتاب شده است، می‌توانید از لایه‌بردار‌های متوسط استفاده کنید. این نوع لایه‌بردار‌ها نسبت به لایه‌بردار‌های سطحی با عمق بیشتری درون پوست نفوذ می‌کنند، بنابراین بهتر است برای صورت از این نوع لایه‌بردار استفاده نشود. با این‌که لایه‌بردار‌هایی که قدرت متوسط دارند در عمق بیشتری از پوست نفوذ می‌کنند، فرد به ندرت احساس درد یا ناراحتی شدید می‌کند و عوارض ناشی از آن هم با روش‌های معمولی قابل کنترل است. در این نوع لایه‌برداری پوسته‌ریزی و جدا شدن لایه آسیب‌دیده ۳ تا ۷ روز طول می‌کشد. این روش سبب قرمزی و التهاب پوست می‌شود که به‌طور معمول بعد از یک یا دو هفته نسبتا به حالت طبیعی باز‌می‌گردد، اما این امکان هم وجود دارد که درمان التهاب پوست تا ۲ ماه به طول انجامد.

لایه‌بردار عمیق برای چروک‌های عمیق

اگر پوست‌تان مشکل حادی مانند چروک‌های عمیق دارد، راه درمان آن لایه‌برداری عمیق است. این نوع لایه‌برداری تنها برای صورت انجام می‌شود، اما کسانی که پوست تیره دارند، بهتر است از لایه‌برداری عمیق استفاده نکنند. چون این نوع لایه‌برداری می‌توانند روی صورت چروک‌های ریز ایجاد کند که این احتمال برای پوست‌های تیره بیشتر است. لایه‌برداری عمیق با ایجاد سوختگی درجه دو، در لایه‌های مختلف پوست رسوخ می‌کند. محلولی که در لایه‌برداری عمیق استفاده می‌شود ترکیبات فنل دارد. ترکیبات فنلی لایه‌بردار‌های بسیار قوی هستند که با سالی یک‌بار استفاده از آن‌ها می‌توانید به نتیجه موردنظر دست پیدا کنید. یک‌بار لایه‌برداری شیمیایی عمیق ممکن است ۶۰ تا ۹۰ دقیقه طول بکشد که برای هر قسمت از صورت به‌مدت ۱۵ دقیقه از محلول استفاده می‌شود. خوب است بدانید لایه‌برداری عمیق کمی دردناک است، برای همین به طور معمول، قبل از انجام لایه‌برداری ابتدا بی‌حسی موضعی انجام شده و وضعیت قلب بیمار نیز کنترل می‌شود. اگر پزشک‌تان تشخیص داد که مشکلات پوستی شما با لایه‌برداری عمیق درمان می‌شود به این نکته توجه داشته باشید که قرمزی پوست ممکن است تا ۳ ماه باقی بماند. ضمن این‌که تا ۲ هفته نمی‌توانید در فعالیت‌های روزانه شرکت کنید.

لایه‌بردار‌های خانگی

اگر پوست‌تان مشکل خاصی ندارد، اما احساس می‌کنید کدر شده است و دوست دارید برای شفاف و تازه شدن پوست‌تان سلول‌های مرده را پاک کنید، می‌توانید از اسید‌های میوه (AHA) غلظت پایین‌تر استفاده کنید. برای تهیه این لایه‌بردار‌ها به نسخه پزشک نیازی ندارید و می‌توانید در منزل قبل از خواب از آن‌ها استفاده کنید. از کرم‌ها یا محلول‌های شیمیایی حاوی موادی، چون آلفاهیدروکسی اسید (AHA)، رتینوئیدها، آنزیم‌های طبیعی و... که به‌عنوان لایه‌بردار شناخته می‌شوند هم می‌توانید استفاده کنید. با توجه به نوع محلولی که استفاده می‌کنید یک تا ۱۴ روز طول می‌کشد تا سلول‌های مرده روی پوست تخریب شوند و سلول‌های جوان جای آن‌ها را بگیرند. از آنجا که پوست اطراف چشم و دور دهان نازک است بهتر است از این فرآورده‌ها در این نواحی استفاده نشود، چون ممکن است سبب تحریک و قرمزی و التهاب این قسمت‌ها شود.

لایه‌برداری مکانیکی

یکی از روش‌هایی که کمک خوبی به درمان لک صورت می‌کند، لایه‌برداری مکانیکی است. متداول‌ترین لایه‌برداری مکانیکی، میکرودرم‌ابریژن است که تاثیر خوبی بر کیفیت پوست دارد. این روش با تحریک پوست باعث بهبود ساخت کلاژن شده و در طولانی‌مدت در بهبود چین‌وچروک موثر است. ضمن این‌که با تاثیر بر نفوذ دارو‌های پوستی، به درمان لک بسیار کمک می‌کند.

با میکرودرم ابریژن جوان شوید

در روش میکرودرم ابریژن کل پوست را در معرض تماس با یک ماده معدنی بی‌ضرر که همان پودر اکسید آلومینیوم است، قرار می‌گیرد. در واقع در روش میکرودرم ابریژن با استفاده از دستگاهی خاص، کریستال‌های بسیار ظریف اکسید آلومینیوم با فشار تنظیم شده‌ای با سطح پوست در تماس قرار می‌گیرد و سبب ساییده شدن پوست و از بین رفتن بافت‌های مرده می‌شود. در پایان هم با یک مکش کریستال‌ها از روی پوست جمع می‌شود. این کار به بهترشدن جریان خون در منطقه و فعال‌شدن سلول‌های فیبروبلاست و در نتیجه ترمیم و طراوت پوست کمک می‌کند. می‌شود.

میکرودرم‌ابریژن یک روش بی‌ضرر

خیلی از افراد جای جوش روی پوست صورت‌شان می‌ماند و این موضوع برای‌شان آزاردهنده است. اگر جزو این دسته از افراد هستید و از دارو‌های شیمیایی هم جواب نگرفته‌اید، می‌توانید از میکرودرم ابریژن استفاده کنید. میکرودرم ابریژن در درمان جای آکنه و آبله‌مرغان نیز موثر است. درمان جوشگاه‌های اسکار (جای جوش) بسته برحسب آن‌ها و محل و عمق‌شان به چند جلسه میکرودرم ابریژن هفتگی نیاز دارد. کریستال‌های آلومینیم که در این روش استفاده می‌شوند، هیچ‌گونه عارضه‌ای در سطح پوست ندارند، چون پزشک می‌تواند جریان و سرعت کریستال‌ها را کنترل کند. میکرودرم ابریژن را می‌توان به‌عنوان روشی کمکی برای لیزر در درمان اسکار‌ها و لکه‌های پوستی استفاده کرد، چون هم غیرتهاجمی است و هم نیاز به مراقبت‌های زیاد بعد از عمل ندارد.

لایه‌برداری بدون درد

بعد از انجام میکرودرم ابریژن، پوست صاف و روشن می‌شود. یکی از ویژگی‌های خوب استفاده از میکرودرم ابریژن، این است که اصلا درد ندارد و بعد از آن، بیمار می‌تواند بدون هیچ محدودیتی کار‌های روزمره خود را انجام دهد. بعد از میکرودرم ابریژن می‌توانید از کرم‌های آرایشی غیرتحریک‌کننده استفاده کند. تعداد جلسات میکرودرم ابریژن بستگی به نوع پوست و ضایعه آن دارد که بر اساس آن از ۴ تا ۱۰ جلسه را می‌توان پیش‌بینی کرد. فاصله جلسات هم به نوع ضایعه بستگی دارد و می‌تواند از هفته‌ای یک بار تا ۴ هفته یک بار تفاوت داشته باشد.

دانستنی‌های لیزر درمانی

برای درمان برخی بیماری‌های پوستی مثل اسکار، کک‌و مک و لک‌های قهوه‌ای که درصورت و دست بیشتر افراد مسن دیده می‌شود و همچنین جوان‌سازی پوست از لیزر دی‌اکسیدکربن یا فراکشنال استفاده می‌شود.

لیزر فراکشنال برای چه کسانی استفاده می‌شود؟

لیزر فراکشنال در درمان اسکار (آکنه، جراحی، سوختگی)، لک پوستی، چین‌وچروک، منافذ باز پوست، قوام و استحکام پوست، خطوط کشش پوست و جوان‌سازی استفاده می‌شود. در این روش توسط لیزر، لایه سطحی پوست به شکل موضعی در مقاطعی از پوست از بین می‌رود و اطراف این ستون‌های حرارتی سالم می‌ماند و این امر موجب تسریع روند ترمیم پوست می‌شود. از آنجا که لایه شاخی پوست در طی لیزر دست نخورده باقی می‌ماند، فعالیت طبیعی پوست به‌عنوان سد حفاظتی حفظ می‌شود.

برای پیلینگ چقدر زمان لازم است؟

در استفاده از روش لیزر درمانی پوست بلافاصله پس از لیزر، برافروخته شده و به رنگ صورتی یا قرمز در می‌آید. ضمن اینکه بیمار بعد از لیزر احساس سوختگی یا خارش می‌کند که با استفاده از پماد وازلین یا پماد ترکیبی می‌توان این عارضه را تسکین داد. البته گاهی پزشک بسته به نوع پوست و عوارض ناشی از لیزر می‌تواند از روش پانسمان بستر با گاز نیمه تراوا استفاده کند. به طور کلی عوارض این روش در نهایت بعد از هفته سوم از بین می‌رود. لیزر درمانی به ویژه با دستگاه‌های جدید مانند لیزر اولتراپالسی اسکن‌دار، زیاد طول نمی‌کشد و به طور معمول کمتر از یک ساعت زمان می‌برد.

لیزر باید زیر نظر متخصص انجام شود

یادتان باشد به هیچ عنوان برای این کار به آرایشگر‌ها یا پزشکان عمومی که کار پوست و مو انجام می‌دهند، مراجعه نکنید. زیرا لیزر درمانی باید حتما زیر نظر متخصص بیماری‌های پوست و مو یا متخصص جراحی پلاستیک انجام شود. پس توصیه می‌شود در مورد مرکزی که می‌خواهید این عمل را در آنجا انجام دهید، خوب تحقیق کنید.

چین‌و‌چروک‌ها را درمان کنید

لیزر ۲ co از انواع لیزر تخریبی است که می‌تواند بافت‌های اضافه و ناخواسته را در پوست فرد از بین ببرد. از میان روش‌های مختلف جوان‌سازی پوست، یکی از موثرترین شیوه‌ها برای برطرف‌کردن چروک‌های متوسط تا عمیق صورت استفاده از لیزر ۲ CO است. در واقع کاربرد اصلی این نوع لیزر نوسازی پوست است؛ چون پس از تخریب لایه‌های سطحی پوست، این لایه‌ها بازسازی می‌شود. درمان با لیزر ۲ CO در یک جلسه هم می‌تواند چروک‌های ظریف تا متوسط سطح پوست را در اطراف چشم و اطراف دهان کمتر کند، هم با سفت‌کردن پوست افتادگی صورت را بهتر کند و هم لکه‌های تیره ناشی از آفتاب را از سطح پوست پاک کند. علاوه بر این از لیزر ۲ CO برای از بین بردن کلویید یا همان گوشت اضافه ناشی از جراحی‌ها یا جوش‌ها و سوختگی‌ها، از بین بردن خال‌های سطحی، جوشگاه‌های آکنه و ضایعه برجسته پوستی (مانند زگیل‌ها) استفاده می‌شود.

اگر تبخال می‌زنید لیزر نکنید

اگر پوست‌تان خشک است یا تبخال می‌زنید سراغ لایه‌برداری نروید. کسانی که سابقه تبخال زدن دارند باید قبل از انجام لایه‌برداری پزشک خود را در جریان قرار دهند، زیرا ممکن است لایه‌برداری سبب عود تبخال شود. خوب است بدانید این عفونت می‌تواند موجب ایجاد جوشگاه شده و در پوست تحریک شده توسط مواد شیمیایی لایه‌بردار وسعت زیادی پیدا کند. کسانی هم که پوست خشک دارند بهتر است از هیچ نوع لایه‌برداری چه مکانیکی و چه شیمیایی استفاده نکنند، چون لایه‌بردار‌ها سبب خشکی بیشتر پوست می‌شوند.

منبع

زخم را چگونه پانسمان کنیم؟

جراحت سطح پوست و ایجاد یک زخم باز که باعث نمایان شدن قسمت های زیرین پوست میشود و موجب خونریزی میشوند این نوع زخم ها در هر وسعتی به سرعت عفونی میشوند و میکروب ها میتوانند به سرعت وارد لایه های عمقی تر پوست بشوند و گسترش یافته و همچنین وارد گره های لنفاوی شده و از این مسیر تا سراسر بدن گسترش پیدا کنند بنابراین تمام زخم را بدرستی ضد عفونی کنید و بپوشانید .

پوشاندن صحیح زخم به کنترل خونریزی، جلوگیری از آلودگی و جذب خون و ترشحات زخم کمک می‌کند و موجب التیام سریع زخم می‌شود. آیا می‌دانید زخم‌های باز انواع مختلفی دارند و تشخیص نوع آن‌ها در ارائه کمک‌های اولیه مناسب بسیار موثر است؟ با آرسینه همراه باشید.

انواع زخم باز

خراشیدگی یا ساییدگی: این زخم در اثر ساییده شدن لایه فوقانی پوست ایجاد می‌شود. به دلیل آن‌که بیشتر اعصاب این لایه آسیب می‌بینند، زخم دردناک، ولی خونریزی قابل توجه نیست. خراشیدگی اگر وسیع باشد یا ذرات خاک یا اجسام خارجی در آن فرورفته باشد، می‌تواند جدی و خطرناک باشد.
اقدامات: چنانچه جسم خارجی به طور سطحی در پوست فرورفته است، آن را به آرامی با آب و صابون بشویید و زخم را با بتادین، ضدعفونی و پانسمان کنید.

بریدگی: زخمی است که لبه‌های صاف داشته و شبیه بریدگی جراحی یا بریدگی با لبه کاغذ است. این زخم، سوزش زیادی داشته و شدت خونریزی در این نوع زخم، بسته به عمق بریدگی، محل و اندازه زخم متفاوت است.

پاره‌شدگی: زخمی است عمیق که دارای لبه‌های ناصاف بوده و در اثر اجسام تیزی مانند شیشه ایجاد می‌شود. در این جراحت، بافت‌های زیرین پوست آسیب دیده و احتمال خونریزی شدید زیاد است.
اقدامات: در بریدگی و پاره‌شدگی اولویت با کنترل خونریزی به وسیله فشار مستقیم است. لبه‌های زخم را به هم نزدیک کنید. عضو را بی‌حرکت و کمی بالاتر از سطح قلب قرار داده تا از درد و خونریزی آن کاسته شود. چنانچه جسم خارجی در زخم باقی مانده آن را خارج نکنید. زخم را ضدعفونی و پانسمان کنید و مصدوم را به نزدیک‌ترین مرکز درمانی برسانید.
کنده‌شدگی: زخمی است که قسمتی از پوست یا عضله از بدن جدا یا آویخته شود.
اقدامات: سطح زخم را تمیز و جلوی خونریزی را بگیرید. اگر قسمتی از پوست یا عضله آویزان شده آن را در محل اولیه خود قرار دهید و روی آن را ببندید و بلافاصله مصدوم را به مرکز درمانی برسانید.

سوراخ‌شدگی: زخمی عمیق که در اثر وارد شدن یک جسم نوک تیز ایجاد می‌شود. این جراحت همیشه باعث خونریزی شدید نمی‌شود، ولی در سوراخ‌شدگی‌های شکم و قفسه سینه ،احتمال خونریزی‌های شدید و مرگ زیاد است.
اقدامات: ابتدا اجازه دهید چند لحظه‌ای خونریزی جریان یابد تا میکروب‌های داخل زخم به همراه خون خارج شوند. محل زخم را ضدعفونی کنید و در صورتی که جسم خارجی در آن فرورفته است، آن را خارج نکنید، چرا که با خروج جسم بر شدت خونریزی افزوده می‌شود. بنابراین جسم را با پانسمان ثابت کنید و مصدوم را به بیمارستان منتقل کنید.

قطع عضو: این جراحت شدیدترین نوع زخم‌های خونریزی دهنده است و اغلب به دلیل یک جسم برنده صنعتی آلوده اتفاق می‌افتد.
اقدامات: خونریزی را با وارد کردن فشار مستقیم و بالا نگه داشتن عضو متوقف کنید. برای مراقبت از عضو قطع شده، آن را در یک گاز استریل یا دستمال تمیز بپیچانید و بعد درون یک کیسه پلاستیکی قرار دهید و سر آن را محکم گره بزنید. سپس کیسه حاوی عضو قطع شده را داخل یک کیسه یخ قرار دهید. کیسه حامل عضو و مصدوم را به بیمارستان انتقال دهید.

روش صحیح پانسمان زخم باز

۱ ـ برای مهار بهتر خونریزی، لبه‌های زخم را به هم نزدیک کرده و با یک گاز استریل یا دستمال تمیز، خونریزی را به وسیله فشار دادن کنترل کنید.

۲ ـ وقتی خونریزی کنترل شد، اطراف زخم را با پنبه آغشته به محلول ضدعفونی‌کننده از داخل به خارج تمیز کنید. عکس این کار و حرکت رفت و برگشت پنبه روی زخم موجب می‌شود که آلودگی اطراف زخم به داخل آن نفوذ و زخم را عفونی کند.

۳ ـ پس از استریل کامل زخم، یک قطعه گاز استریل روی زخم بگذارید، به طوری که روی زخم و اطراف آن را کاملا بپوشاند. پانسمان را دقیقا روی زخم قرار دهید و هرگز آن را جابه‌جا نکنید. در صورت جابه‌جا شدن پانسمان آن را عوض کنید. حرکت پانسمان می‌تواند میکروب‌های سطح پوست را به سمت زخم هدایت کند.

۴ ـ در صورتی که خون به پانسمان نفوذ کرد، هرگز پوشش روی زخم را برندارید. برای بند آوردن خونریزی، گاز یا دستمال بیشتری روی پوشش قبلی زخم قرار دهید.

۵ ـ گاز استریل را در ۴ طرف با چسب روی پوست ثابت و سپس بانداژ کنید.

توصیه‌هایی درباره پانسمان زخم

– بتادین با نام (پوویدون آیوداین)‌ یک محلول میکروب‌کش قوی بوده و می‌تواند تمام انواع باکتری‌ها، ویروس‌ها، قارچ‌ها و سایر میکروارگانیسم‌ها را نابود سازد. نکته بسیار مهم آن که این محلول تا زمانی که روی پوست خشک نشود، هیچ اثری ندارد.

– از نفوذ بتادین به داخل زخم باز خودداری کنید، چراکه به دلیل داشتن املاح ید ممکن است موجب حساسیت در افراد شود.

– برای پوشاندن زخم از پنبه استفاده نکنید، چراکه اغلب پنبه‌ها غیراستریل هستند.

– بدون نظر پزشک از پماد آنتی‌بیوتیک استفاده نکنید، چراکه پماد جلوی خون‌گیری بافت اطراف زخم را گرفته و ترمیم را به تعویق می‌اندازد.

– در صوتی که زخم عمیق، خونریزی شدید و دو لبه زخم به‌هم نمی‌رسند، برای بخیه زدن به بیمارستان مراجعه کنید.

– تعویض پانسمان را هر روز و اگر مرطوب یا کثیف شد، زودتر انجام دهید.

– از کندن دلمه زخم اجتناب کنید، چراکه ترمیم را مختل می‌کند و خطر عفونت را افزایش می‌دهد.

– اگر محلول ضدعفونی‌کننده در دسترس نبود، برای تمیزکردن زخم از آب و صابون استفاده کنید.

عسل، ماده مناسبی برای بهبود و پانسمان زخم‌ها است

استفاده از عسل در پانسمان زخم‌ها باعث از بین بردن بوی بد زخم شده و در هنگام تعویض پانسمان نیز به زخم نچسبیده و درد کمتری را برای بیماران ایجاد می‌کند. همچنین ریختن عسل روی زخمی که خونریزی دارد، باعث بند آمدن سریع خون‌ریزی می‌شود.
به این ترتیب، عسل ماده مناسبی جهت مراقبت و پانسمان زخم‌ها به شمار می‌آید.

بر اساس تحقیقاتی که در کشور نیوزلند انجام گرفت، عسل خاصیت ضدباکتری و ضد قارچ داشته و برای درمان زخم‌های پوستی، زخم‌های دیابتیک، سوختگی‌ها، جوش، آکنه، زخم‌های فشاری، ترک‌های پوستی، اگزما، زخم‌های گوارشی و زخم‌های ناشی از هلیکوباکترپیلوری مفید است.
از عسل می‌توان برای درمان درد گلو، سرماخوردگی و شست و شوی دهان و گلو نیز استفاده کرد.

برای التیام هر چه سریع‌تر زخم نیاز به یک محیط مرطوب است و از آنجا که در محیط مرطوب، باکتری‌ها فعالیت بیشتری دارند، عسل نیز می‌تواند یک محیط مرطوب عاری از میکروب را برای ترمیم بدون عارضه زخم فراهم کند.

عسل به علت داشتن هیدروژن پراکسید، خاصیت آنتی باکتریال داشته و باعث تمیز کردن زخم از میکروب‌ها می‌شود. عسل به علت از بین بردن سریع باکتری‌ها، از تولید آمونیاک در زخم جلوگیری کرده و بوی بد از زخم متساعد نمی‌شود. همچنین هنگام تعویض پانسمان به علت این که عسل محیط مرطوب ایجاد کرده، پانسمان به زخم نمی‌چسبد و درد کمتری برای بیماران ایجاد می‌کند.

عسل باعث ترمیم زخم‌ها می‌شود، بدون این که جای زخم و بافت اضافی ایجاد شود. همچنین کمتر نیاز به عمل جراحی گرفت (پیوند) دارد. در نتیجه عسل ماده مراقبتی مناسبی در ترمیم و پانسمان زخم‌ها به شمار می‌آید

منبع

مراقبت از پوست دغدغه‌ی افراد مختلف به خصوص خانم‌ها و البته بسیاری از آقایان است. هیچ‌کس دوست ندارد یک روز صبح از خواب بیدار شود، به خودش در آینه نگاه کند و ببیند چند چروک تازه به چروک‌ها یا خطوط صورتش اضافه شده است. افراد معمولا دوست ندارند سن‌شان را به یاد بیاورند.

اولین چیزی که آنها را می‌ترساند فکر کردن به پیری صورت‌ است چه برسد به اینکه قبل از رسیدن به سنین میانسالی ببینند صورت‌شان از سن واقعی‌شان مسن‌تر به نظر می‌رسد. پس همه‌ی ما به نوعی علاقه‌مند هستیم به هر وسیله‌ای که شده روند پیری پوست‌ را به تعویق بیاندازیم. از طرفی حتی زمانی‌ که جوان‌تر هستیم نیز دوست داریم پوست‌مان شاداب باشد و زیباتر دیده شویم. پس سعی می‌کنیم از انواع و اقسام روش‌ها، محصولات مراقبت از پوست و انواع ویتامین‌های خوراکی کمک بگیریم.

1. در مصرف کرم ضدآفتاب افراط کنید

توصیه به مصرف کرم ضدآفتاب آنقدر تکرار شده که اشاره به این موضوع به عنوان اولین نکته ممکن است حوصله‌ی شما را سر ببرد، اما استفاده از کرم ضدآفتاب آسان‌ترین راهی است که پوست شما را جوان‌تر نشان می‌دهد. خوب است بدانید ۹۰ درصد چین و چروک‌ها در اثر قرار گرفتن در معرض نور خورشید به وجود می‌آیند، و همیشه پیشگیری بهتر و آسان‌تر از درمان است.

پس سعی کنیم با استفاده‌ی مداوم از کرم ضدآفتاب مانع ایجاد چین و چروک‌ها و خطوط عمیق روی پوست بشویم. شاید خیلی‌ها ندانند اما آسیب‌ ناشی از نور آفتاب در زمستان‌ها هم به اندازه‌ی دیگر فصل‌ها سلامت پوست را تهدید می‌کند و اشعه‌ی خورشید در این فصل هم به اندازه‌ی فصول آفتابی می‌تواند قوی و آسیب‌رسان باشد، اشعه‌ی خورشید حتی از ساختمان‌ها و خیابان‌ها هم می‌تواند روی پوست صورت ما منعکس شود.

پس باید به دنبال فرمولی باشیم که از پوست صورت‌مان در برابر اشعه‌های «یو وی آی» (UVA) (که باعث بروز پیری زودرس می‌شود)، و اشعه‌های «یو وی بی» (UVB) (که یکی از دلایل بروز سرطان پوست است)، محافظت کند. پس حواستان باشد همیشه از طیف گسترده‌ی کرم‌های ضدآفتاب با حداقل SPF۳۰ استفاده کنید.

2. برس‌ها و اسفنج‌های آرایشی خود را تمیز کنید

در مطالعه‌ای در بریتانیا مشخص شد برس‌‌ها و اسفنج‌های آرایشی می‌تواند محل تجمع و رشد باکتری‌های ایجاد کننده‌ی انواع آلودگی باشد، با وجود این، ۷۲درصد زنان هرگز برس و اسفنج آرایشی خود را نمی‌شویند. جسیکا وو (Jessica Wu) متخصص پوست در لوس‌آنجلس و نویسنده‌ی کتاب «تغذیه صورت» (Feed Your Face) می‌گوید: «هر دو یا سه هفته یک بار باید برس و اسفنج‌های آرایشی خود را بشویید.»

چند قطره مایع تمیزکننده‌ی صورت یا شامپو را با مقداری آب‌ِ ولرم در یک فنجان یا لیوان مخلوط کنید و برس‌های خود را در لیوان تکان دهید تا تمیز شوند. سپس آنها را با آب ولرم بشویید، به آرامی تکان بدهید تا آب اضافی آنها خارج شود و بعد کنار بگذارید تا کاملا خشک شوند.

3. آجیل بخورید

با توجه به مطالعات اخیر، مغزها حاوی مقادیر زیادی سلنیوم هستند که موجب افزایش خاصیت کشسانی پوست می‌شود و احتمال ابتلا به سرطان پوست را کاهش می‌دهد. سعی کنید روزانه یک مشت آجیل مصرف کنید و از فواید خوردن این مغزهای خوشمزه بهره‌مند شوید.

4. استفاده از سرم‌های پوستی را آغاز کنید

فران کوک‌-بولدن (Fran Cook-Bolden) مدیر بخش تخصصی بیماری‌های پوستی در نیویورک می‌گوید: «سرم‌های پوستی خیلی قوی‌تر از لوسین‌ها و کرم‌ها هستند، بنابراین با استفاده از مقدار کمی از این سرم‌ها خیلی زود می‌توانید شاهد نتایج آن باشید.» آنتی‌اکسیدان‌ از پوست در برابر رادیکال‌های آزاد و استرس دفاع می‌کند، و پنتاپپتیدها نیز عامل اصلی تقویت کلاژن در پوست هستند که به آن استحکام و جوانی می‌بخشد، بنابراین دنبال سرم‌های حاوی این دو ماده باشید.

سرم‌های پوستی معمولا ترکیبات مولکولی بسیار کوچکی دارند که تا عمق لایه‌های پوستی نفوذ می‌کند. برای رسیدن به نتیجه‌ی بهتر، بعد از شستن کامل پوست صورت‌تان از سرمی مناسب استفاده کنید و بعد از آن ضدآفتاب یا مرطوب‌کننده بزنید تا رطوبت پوست حفظ شود.

5. گوشی تلفن همراه‌تان را تمیز نگه‌ دارید

طبق مطالعه‌ی دانشگاه استنفورد، همین گوشی تلفن همراه که همیشه دست‌مان است و آنرا زمین نمی‌گذاریم، می‌تواند از سرویس‌های بهداشتی و متروی شلوغ هم آلوده‌تر باشد. در واقع صفحه‌ی شیشه‌ای تلفن همراه، بله همین صفحه‌ی لمسی مورد علاقه‌ی ما حتی می‌تواند از وقتی‌که کسی توی صورت‌مان عطسه می‌کند هم میکروب بیشتری منتقل کند.

می‌دانم این واقعیت بسیار ترسناک است اما وقتی با تلفن حرف میزنیم میکروب‌ها به سمت گونه‌ها و فک ما حرکت می‌کنند و باعث جوش زدن و تحریک پوست صورت می‌شوند. پس برای تمیز نگه‌داشتن گوشی موبایل و البته صورت‌، چندین بار در روز گوشی‌تان را با دستمال ضدعفونی‌کننده‌ی آنتی باکتریال تمیز کنید.

6. پوست خود را در شرایط مناسب نگه‌دارید

مراحل استفاده از محصولات آرایشی و بهداشتی می‌تواند از خود محصولات مهم‌تر باشد. به محض اینکه پوست خود را شستید و به آرامی خشک کردید از محصولات پوستی حاوی مواد تشکیل‌دهنده‌ی فعال استفاده کنید. سعید امیری متخصص پوست در ویرجینیا معتقد است «معمولا محصولات مراقبت از پوست بسیار قوی هستند، پس بهتر است در تماس مستقیم با پوست قرار بگیرند، بنابراین اگر از چند محصول مؤثر و متفاوت (مثل سرم آنتی‌اکسیدان‌ و کرم رتینا-ای) استفاده می‌کنید از ضعیف‌ترین و رقیق‌ترین‌شان شروع کنید.

«نخست از محصولات حلال در آب استفاده کنید سپس محصولات غلیظ‌تر مثل کرم‌ها را به کار ببرید. اگر این روند را برعکس کنید کرم‌های سنگین مانع جذب مواد دیگر می‌شوند، و در نتیجه مواد لایه‌های بالاتر بی‌استفاده می‌مانند.» اگر به مرطوب‌کننده نیاز دارید، اول از آن استفاده کنید سپس ضدآفتاب بزنید. فراموش نکنید که ضدآفتاب باید هر روز به کار رود.

۷. لبنیات را از رژیم غذایی خود حذف کنید

جسیکا وو معتقد است «محصولات لبنی حتی اگر ارگانیک‌ باشند حاوی مقادیر زیادی از هورمون‌های گاوی هستند که غدد چربی و منافذ پوست را تحریک می‌کند و باعث بروز آکنه می‌شود.» دقت کنید که محصولات لبنی در مواد غذایی مثل انواع سس‌ها، غذاهای پروتئینی و انواع شیک‌ها و بستنی‌ها نیز به کار می‌رود و اگر باید از آنها استفاده کنید گروه بدون چربی را به کار ببرید. «هورمون‌ها در چربی متمرکزند، به همین دلیل محصولات بدون چربی، گزینه‌ی بهتری هستند.»

۸. استفاده از رتینول را شروع کنید

دوریس دی (Doris Day) متخصص پوست از نیویورک معتقد است «رتینول یا همان ویتامین آ ماده‌ای است که هرکسی باید از آن استفاده کند. سال‌ها تحقیقات پزشکی، کارآیی رتینول را ثابت کرده و نشان داده است این ماده به احیاء سلول‌های پوستی کمک می‌کند، و به قدرت محصولات حاوی کلاژن می‌افزاید تا پوست را سالم و جوان نگه دارند.»

اکثر متخصصین پوست موافقتد که حتی اگر می‌خواهید فقط از یکی از محصولات ضد پیری را استفاده کنید بهتر است آن محصول حاوی ویتامین آ یا رتینول باشد، چرا که جادو خواهد کرد و حتی می‌تواند روند رشد غیرطبیعی و سرطان‌زای سلول‌های پوست را که در اثر نور آفتاب به وجود می‌آید، خنثی کند. امیری درباره‌ی استفاده از رتینول می‌گوید: «عوارض ضد التهابی این ماده بی‌نظیر است به همین‌ دلیل می‌تواند در درمان آکنه، چین و چروک‌ها و دیگر عوامل پیری پوست مؤثر باشد».

منبع